میزهایی که فرهنگ می‌سازند؛ روایت ورزشکارانی که در سکوت پيروزي مي افرينند
در روزگاری که بسیاری از ورزش‌ها زیر سایه هیاهو، نمایش‌های رسانه‌ای و غوغای بیرونی، هویت خود را گم می‌کنند، رشته‌هایی چون اسنوکر، بیلیارد و بولینگ در ایران، بی‌صدا اما عمیق، بر مدار فرهنگ، وقار و خرد پیش می‌روند.
در این جهان نا آرام، موفقیت نه با فریاد که با تمرکز ساخته می‌شود؛ نه در لحظه‌های جنجالی، که در ساعت‌های خلوت تمرین و رقابت. جایی که نظم در پوشش، احترام در رفتار و صبوری در سراسر رقابت، نه‌تنها قواعدی رسمی، بلکه بخشی از منش انسان‌ساز این رشته‌ها به‌شمار می‌روند.
بیلیارد، اسنوکر و بولینگ در ایران سال‌هاست که سکویی شده‌اند.
جایی که بانوان، در معتبرترین رقابت‌های بین‌المللی، داوری می‌کنند و مردان، در سکوت، میان بزرگان جهان قد علم می‌کنند و پرچم ایران را بالا می‌برند. فدراسیونی که به جای هیاهو، در سکوتی مدبرانه، قهرمان می‌سازد؛ با برنامه‌ریزی منسجم، پایدار و نگاهی حرفه‌ای، که نه‌فقط مدال‌آور، که شخصیت‌ساز است.
از دل همین سکوت، قهرمانان و مدال اوراني برخاسته‌اند چون حسین وفایی، امیر سرخوش، علی قره‌گوزلو، سیاوش مزیني، سینا ولی‌زاده، تیرداد ازادی پور، ارسلان باقری، شاهین سبزی، میلاد پور علی دره چی، محمد علی پردل، مهدی راسخی و چهره‌هایی که نه‌فقط نام ایران را در دنیا ثبت کرده‌اند، بلکه با منش و رفتارشان، به الگوهایی برای نسلی بدل شده‌اند که نه به دنبال دیده شدن، که در پی ساختن هستند. ورزشکارانی که سکو را صحنه‌ی نمایش نمی‌دانند.
فرهنگ حاکم بر این ورزش‌ها، تنها در حرکت توپ‌ها یا سکوت سالن‌ها خلاصه نمی‌شود؛ بلکه در نگاه ورزشکارانی جریان دارد که قهرمانی را نه در فریاد، که در فروتنی معنا می‌کنند. مانند حسین وفایی که پس از مسابقه با اسنوکرباز افسانه‌ای، رانی اُسالیوان گفت: “بازی با او افتخار است، اما او فقط یک رقیب دیگر بود”.
در کنار قهرمانان، داورانی نیز در سکوت بالیده‌اند که نام ایران را به معتبرترین فینال‌های جهانی رسانده‌اند: محبوبه زهری، شبنم شفیعی‌نسب، منصور مقدم، حسن اسماعیل‌زاده، حسین بیابانی‌مقدم، رحمان هارونی، کاظم تاران، سمیرا سادات صنعتی، فاطمه سلمانی، محمدعلی جعفری و محمدعقیل مرشدی و …
چهره‌هایی که با دقت، دانش و آرامش، داوری را به فرهنگی ماندگار بدل کرده‌اند. در کنار آنان، متخصصانی چون کامران شهلا (عضو کمیته مربیان جهانی) و آقای مقدم (مدرس رسمی و عضو کمیته داوران جهانی)، با صلابت و بی‌ادعا، به اين رشته اعتبار بخشیده‌اند.
در قلب این ساختار، چهره‌ای چون دکتر هاشم اسکندری‌راد ایستاده است؛ مدیری که بی‌هیاهو، نقشی بنیادین ایفا کرده. او که امروز نایب‌رئیس فدراسیون جهانی IBSF، نایب‌رئیس کنفدراسیون آسیا (ACBS)، رئیس کنفدراسیون آسیای میانه و رئیس مرکز توسعه بولز در آسیای مرکزی‌ست، نشان داده كه این رشته‌ها فقط ورزش نیستند، بلکه مسیری‌اند برای دیپلماسی فرهنگی، تعامل جهانی و ساختن پرچمی دیگر برای ایران؛ پرچمی از جنس ادب، منش و وقار.
در جهانی که گاهی ورزش را با غوغا اشتباه می‌گیرند، این رشته‌ها به ما یادآور می‌شوند که: سکوت هم می‌تواند صدا داشته باشد.
انتهای پیام/
